Θεατρικό 1940 "Ο βασιλικός της γιαγιάς"

Για να κατεβάσετε το κείμενο σε μορφή WORD πατήστε εδώ. 

Ο βασιλικός της γιαγιάς

ΣΚΗΝΗ 1^η

 

(Σε μια μικρή αυλή κάθονται δύο γεροντάκια. Μια γριούλα λίγο πιο πέρα ποτίζει μια γλάστρα με βασιλικό. Ξαφνικά το εγγονάκι τους μπαίνει τρέχοντας στη σκηνή.)

 

Αφηγητής 1 : Σε μια μικρή αυλή, όχι πολύ μακριά από το σχολείο μας,  κάθονται δύο γεροντάκια και περνάνε  την ώρα τους κουβεντιάζοντας. Μια γριούλα λίγο πιο δίπλα ποτίζει μια γλάστρα με βασιλικό.

 

Αφηγητής 2 : Η κυρά- Μυρτώ, έτσι λένε τη γριούλα, δείχνει να είναι απορροφημένη με τη φροντίδα του βασιλικού, όταν, ξαφνικά, το εγγονάκι της, ο Ηλίας, μπαίνει τρέχοντας στην αυλή!

 

Ηλίας :  Γεια σου, παππού! Γεια σου, γιαγιά! Γεια σου, θείε Νίκο!

 

Παππούς : Βρε, καλώς τον Ηλία!

 

Γιαγιά : Γεια σου, παιδάκι μου!

 

Θείος Νίκος : Γεια σου!

 

Ηλίας :  Γιαγιά, πάλι τον βασιλικό φροντίζεις;  Τόσα λουλούδια υπάρχουν στην αυλή, όλο με αυτόν βλέπω να ασχολείσαι!

 

Γιαγιά : Εμ, υπάρχει, παιδάκι μου, πιο όμορφο φυτό από αυτό;

 

Θείος Νίκος : Πιτσιρίκο, πού πας εσύ; Βιαστικό σε βλέπω!

 

Ηλίας :  Άσε, τρέχω και δε φτάνω! Σε λίγες μέρες είναι η γιορτή της 28^ης Οκτωβρίου!  Μου έδωσε η δασκάλα μου έναν ρόλο για το θεατρικό και τώρα έχω πολύ δουλειά!

 

Παππούς : 28 Οκτωβρίου 1940! Τι μου θύμισες τώρα...

 

Γιαγιά : Ε, βέβαια, τέτοιες μέρες ήτανε!

 

Ηλίας :  Για ποιο πράγμα μιλάτε;

 

Θείος Νίκος: Παιδί μου, τέτοιες μέρες πριν πάρα πολλά χρόνια έγιναν πράγματα σπουδαία για την πατρίδα μας!

 

Ηλίας :  Για το πόλεμο λες;

 

Θείος Νίκος: Αχ! Νέα παιδιά τότε, με ένα όπλο στο χέρι τρέχαμε για λευτεριά!

 

Ηλίας :  Πολέμησες κι εσύ, θείε;

 

Θείος Νίκος: Κι εγώ κι ο παππούς σου και η γιαγιά σου κι όλοι μας! Ο καθένας με τον δικό του τρόπο.

 

Ηλίας :  Θυμάσαι τίποτα από τότε;

 

Παππούς : Όλα τα θυμόμαστε, Ηλία μου.

 

Γιαγιά : Και να θες, μπορείς να τα ξεχάσεις;

 

Θείος Νίκος: Κάτσε δίπλα μας, Ηλία, να στα πούμε. Να κάνουμε ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι στο χρόνο, στις ηρωικές μέρες του 1940! Κάτσε γιατί πρέπει όλα τα παιδιά να μάθετε αυτά που κάναμε σαν ήμασταν τότε νέοι.

 

 

 

 

 

 

 

ΣΚΗΝΗ 2^η

 

Αφηγητής 1 : Ο παππούς, η γιαγιά κι ο θείος Νίκος αρχίζουν να διηγούνται στον Ηλία αυτά που ζήσανε στον πόλεμο.

 

Αφηγητής 2 : Η γιαγιά αρχίζει να του περιγράφει όλα όσα συνέβησαν την πρώτη μέρα του πολέμου.

 

Αφηγητής 3  : Του μιλάει για την πρώτη μέρα του πολέμου, για το πώς μάθανε οι Έλληνες ότι η πατρίδα τους βρισκόταν σε πόλεμο με την Ιταλία.

 

Αφηγητής  4 : Ο παππούς κι ο θείος Νίκος του λένε για τις κακουχίες που πέρασαν στον πόλεμο αλλά και τους θριάμβους του Ελληνικού Στρατού που με τις μικρές του δυνάμεις κατάφερε να νικήσει τον Ιταλικό και να πετάξει τους φασίστες στη θάλασσα!

 

Αφηγητής 3  : Τόσο μεγάλη εντύπωση έκαναν οι Έλληνες στρατιώτες στον ελεύθερο κόσμο που ένας σπουδαίος ξένος πολιτικός είπε «Από σήμερα δε θα λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες»!

 

Αφηγητής  4 : Οι σύμμαχοι μας θαύμαζαν και οι αντίπαλοι μας έτρεμαν! «Αέρα» φώναζαν οι στρατιώτες και πήγαιναν στη μάχη με ορμή και θάρρος!

 

Αφηγητής 3  : Χρησιμοποιώντας τη  φαντασία του ο μικρός Ηλίας αρχίζει να φτιάχνει την ιστορία που του περιγράφουν.

 

Αφηγητής  4 : Αρχίζει να νιώθει ότι όλα αυτά που του λένε  τα βλέπει  να εξελίσσονται μπροστά του σαν μια μικρή ταινία !

 

(Καμπάνες ακούγονται! Η γιαγιά βγαίνει τρέχοντας έξω από το σπίτι).

 

Γιαγιά (νέα) : Ηλία, Θανάση! Ελάτε γρήγορα! Κάτι συμβαίνει!

 

(Βγαίνουν τρέχοντας ο Ηλίας, ο Θανάσης ποτίζει τον βασιλικό του και γυρνά να δει τη Μυρτώ που τους φωνάζει)

 

Παππούς (Ηλίας) : Τι έγινε, βρε Μυρτώ; Γιατί φωνάζεις;

 

Γιαγιά (νέα) : Βρε, δεν ακούς;  Οι καμπάνες χτυπούν! Κάτι συμβαίνει!

 

Θανάσης :  Έλα, βρε νύφη, πρωί-πρωί! Και φωνάζεις έτσι; Πρώτη φορά είναι; Α, μου φαίνεται  δύο μήνες νύφη σε έχουμε εδώ και μας έχεις πάρει τον αέρα! Χαχαχα

 

Γιαγιά (νέα) : Άσε τα αστεία εσύ και πήγαινε να δεις τι συμβαίνει! Μπορεί να έχουμε πάρει καμιά φωτιά στην πόλη!

 

Παππούς (Ηλίας) : Δε χρειάζεται, βλέπω από μακριά τον Νίκο να έρχεται. Θα μας πει αυτός.

 

(Έρχεται ο Νίκος τρέχοντας!)

 

Θείος Νίκος (νέος) : Παιδιά,  έχω νέα! Νέα συνταρακτικά!

 

Θανάσης :  Τι έγινε;

 

Θείος Νίκος (νέος) : Πόλεμος έγινε!

 

Παππούς (Ηλίας), Θανάσης, Γιαγιά (νέα) : Πόλεμος;

 

Θείος Νίκος (νέος) : Πόλεμος!

 

Γιαγιά (νέα) : Με ποιους, άνθρωπέ μου; Λέγε!

 

Θείος Νίκος (νέος) : Με τους Ιταλούς! Από το πρωί έχει βουίξει το ραδιόφωνο, το γράφει και η εφημερίδα! (Απευθυνόμενος στους άντρες) Παιδιά, δεν είναι ώρα για πολλά  λόγια, πάμε γρήγορα στην πλατεία, εκεί βρίσκεται ήδη ένας λογαχός, θέλει να μιλήσει σε όλους τους άνδρες της περιοχής!

 

Παππούς (Ηλίας), Θανάσης : Πάμε γρήγορα!

 

(Οι άνδρες φεύγουν τρέχοντας και μένει στη σκηνή η Μυρτώ να σταυροκοπιέται)

 

 

 

 

 

 

 

 

ΣΚΗΝΗ 3^η

 

 

(Στην πλατεία είναι συγκεντρωμένο πλήθος κόσμου. Μιλάνε μεταξύ τους και κάνουν φασαρία. Ο Λοχαγός βρίσκεται στο κέντρο της.)

 

Αφηγητής 5 : Μέσα σε λίγη ώρα όλοι οι άντρες της περιοχής βρίσκονταν στη πλατεία.

 

Αφηγητής 6 : Ακόμα και οι γυναίκες έτρεξαν μέχρι εκεί για να ζητήσουν να πολεμήσουν μαζί με τους άντρες τους.

 

Αφηγητής 5 : Οι Ιταλοί πίστευαν ότι οι Έλληνες δε θα πολεμήσουν. Πίστευαν ότι θα δείλιαζαν μπροστά στη δύναμη του ιταλικού στρατού, πίστευαν ότι ο ελληνικός λαός θα υποταχτεί! Πόσο λίγο γνώριζαν τους Έλληνες!

 

Αφηγητής 6 : Η αγάπη στην πατρίδα αλλά και η αδικία που ένιωθαν για την αναίτια κι άνανδρη επίθεση των Ιταλών έκανε τους Έλληνες να θέλουν να βρεθούν στην πρώτη γραμμή της μάχης από την πρώτη στιγμή!

 

Αφηγητής 5 : «Δε θα περάσουν!» αυτό ορκίζονταν πριν φύγουν για το μέτωπο!

 

Αφηγητής 6 : Κι έτσι η πλατεία γέμισε με άνδρες και γυναίκες  που φώναζαν συνθήματα και ζητούσαν να πάνε  να πολεμήσουν, έτοιμοι για τη μεγαλύτερη θυσία, αρκεί να μείνει η πατρίδα τους ελεύθερη!

 

Πολίτης 1 : Καλημέρα, κυρ-δάσκαλε, κι εσύ εδώ;

 

Δάσκαλος : Ασφαλώς, κύριε Ιωάννη! Πού αλλού; Όπως άκουσα εις το ραδιόφωνο του καφενείου, η πατρίδα μας βρίσκεται σε κίνδυνο! Ήρθα κι εγώ να συνδράμω με τις φτωχές μου δυνάμεις από τη θέση που η πατρίς θα ορίσει! Εξάλλου κι άλλοι επιστήμονες έχουν έρθει για αυτό ακριβώς το σκοπό! Να, ο κύριος φαρμακοποιός, ο ιατρός, ο δικηγόρος κύριος Ευαγγέλου είναι δίπλα μας!

 

Πολίτης 2 : Και ο μπακάλης κι ο μανάβης και ο μπαρμπέρης της γειτονιάς μας είναι παραδίπλα! Τέτοιες ώρες δεν περισσεύει κανείς!

 

Λοχαγός : Κύριοι, παρακαλώ ησυχία. Ακούστε με : η Ελλάς δέχτηκε ιταμή επίθεση! Από τις 5:30 της σήμερον η πατρίδα μας βρίσκεται εις εμπόλεμον κατάστασιν με την Ιταλία. Εμείς, ως γνήσιοι απόγονοι του Λεωνίδα και του Θεμιστοκλή, του Κολοκοτρώνη και του Βελισσαρίου, δε θα επιτρέψουμε σε καμία περίπτωση ο εχθρός να πατήσει τα ιερά χώματα της πατρίδος μας και να σκλαβώσει τα παιδιά μας, τις γυναίκες μας, τους τάφους των προγόνων μας!

 

Πολίτης 1 : Δηλαδή, κύριε Λοχαγέ, τι θα κάνουμε;

 

Λογαχός : Θα πολεμήσουμε! Θα αμυνθούμε!

 

Πολίτης 2 : Μα, κύριε Λοχαγέ, δεν έχουμε όπλα!

 

Λογαχός : Έχουμε! Έχει ο Στρατός.

 

Πολίτης 3 : Μα, δεν έχουμε ούτε αρβύλες, ούτε καν στολές.

 

Λοχαγός : Κύριοι, για όλα έχει φροντίσει ο Ελληνικός Στρατός. Από σήμερα όλοι οι άνδρες της κλάσεως 29 και εξής καλούνται υπό τα όπλα! Σεις θα ενταχθείτε εις τη δύναμη του 7^ου Συντάγματος Πεζικού Χαλκίδας. Παρακαλώ πολύ να σπεύσετε στα σπίτια σας, να αποχαιρετίσετε τους οικείους σας και το αργότερα στις 5:00 το απόγευμα να έχετε προσέλθει στους στρατώνες για να παραλάβετε τη στολή και το όπλο σας.

 

Πολίτης 4 : Κι εμείς που είμαστε πιο μεγάλοι δε μπορούμε να πολεμήσουμε δηλαδή; Τι είμαστε; Άχρηστοι;

 

Λογαχός : Όχι, αγαπητέ. Εσείς αποτελείτε τα μετόπισθεν, τη ραχοκοκαλιά της άμυνάς μας! Είστε η Πολιτοφυλακή μας! Σεις θα φροντίζετε για την τάξη και την ασφάλεια των πόλεων και των χωριών μας.

 

Πολίτης 1 : Μάλιστα, κ. Λοχαγέ!

 

Γυναίκα 1 : Να σας πω, εμάς τις γυναίκες γιατί δε μας θέλετε στο Στρατό; Νομίζετε ότι δε μπορούμε να πολεμήσουμε; Δέκα άντρες βάζω κάτω, άμα θέλω!

 

Λοχαγός : Χαχαχαχα! Μα, κυρία μου, εσείς μπορείτε να μας βοηθήσετε με δεκάδες άλλους τρόπους! Σε λίγο που θα έρθει η υπεύθυνη του Ερυθρού Σταυρού, θα ενημερωθείτε επακριβώς! Και τώρα, σας παρακαλώ, διαλυθείτε  ησύχως και κάντε όπως σας είπα.

 

Πολίτης 2 : Δε θα τους αφήσουμε να περάσουν!

 

Πολίτης 3 : Και στη Ρώμη, λοχαγέ!!

 

Πολίτης 4 : Ζήτω το Έθνος!

 

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ : ΖΗΤΩ!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΣΚΗΝΗ 4^η

 

 

(Βρισκόμαστε και πάλι στο σπίτι του παππού.)

 

Αφηγητής 5 : Ο Ηλίας διηγήθηκε στη Μυρτώ όλα όσα τους είπε ο λοχαγός.

 

Αφηγητής 6 : Τώρα το ζευγάρι αποχαιρετιέται στην αυλή του σπιτιού του.

 

Αφηγητής 5  : Το νεαρό ζευγάρι δεν πρόλαβε να ζήσει καλά-καλά τρεις μήνες παντρεμένο και τώρα αποχωρίζεται.

 

Αφηγητής  6 : Και το χειρότερο; Ο πόλεμος! Μαζί με τον Ηλία φεύγει για τον πόλεμο ο αδερφός του, ο Θανάσης, κι ο Νικόλας, ο καλύτερός του φίλος.

 

 

Γιαγιά (νέα) : Ηλία μου, φεύγεις;

 

(Βγαίνουν τρέχοντας ο Ηλίας, ο Θανάσης ποτίζει τον βασιλικό του και γυρνά να δει τη Μυρτώ που τους φωνάζει)

 

Παππούς (Ηλίας) : Φεύγουμε, γυναίκα. Πρέπει να παρουσιαστούμε στο Σύνταγμά μας. Πάμε να σταματήσουμε τους εισβολείς!

 

Γιαγιά (νέα) : Τόσο γρήγορα;

 

Θανάσης :  Μυρτώ μου, λες να το ήθελε ο άντρα σου; Ο Μουσολίνι το ήθελε.

 

Θείος Νίκος : Κρίμα κι άδικα θα χάσουν το αίμα τους τόσα παλικάρια, άλλα από την Ελλάδα κι άλλα από την Ιταλία.

 

Θανάσης :  Πάντως στη θάλασσα θα τους πετάξουμε! Αυτό είναι σίγουρο!

 

Γιαγιά (νέα) : Μακάρι!

 

Παππούς (Ηλίας) : Κάνε κουράγιο, γυναίκα, και σύντομα θα γυρίσω και θα σου φέρω για δώρο ένα φορεματάκι του κουτιού, κατευθείαν από τη Ρώμη!

 

Θανάσης :  Μυρτώ, μια χάρη μόνο. Να μου ποτίζεις τον βασιλικό! Να μη μου τον ξεχάσεις ποτέ! Είναι παραπονιάρης!

 

Γιαγιά (νέα) : Ένια σου!

 

Παππούς (Ηλίας) : Γεια σου!

 

Θείος Νίκος Γεια σου!

 

Θανάσης :Γεια! Και σε ευχαριστώ!

 

Γιαγιά (νέα) : Γεια σας, παιδιά! Και με τη νίκη! Και να μην ξεχνάτε να γράφετε!!!

 

(Οι τρεις άνδρες αποχαιρετούν τη Μυρτώ και φεύγουν)

 

 

 

 

 

 

 

ΣΚΗΝΗ 5^η

 

Αφηγητής 7 : Ο παραλογισμός του Μουσολίνι οδήγησε στο θάνατο χιλιάδες νέους ανθρώπους.

 

Αφηγητής 8 : Ήθελε να κατακτήσει την Ελλάδα, τρομάρα του! Δεν ήξερε, δε ρώταγε;

 

Αφηγητής 7 : Στον πόλεμο κάθε μέρα οι άνθρωποι είχαν στην καρδιά τους ριζωμένο το φόβο…

 

Αφηγητής 8 : Τον φόβο να μη χαθεί δικός τους άνθρωπος.

 

Αφηγητής 7 : Και, καθώς άλλος τρόπος δεν υπήρχε, ο μόνος που μπορούσε να τους φέρει σε επαφή με τους δικούς τους ανθρώπους ήταν ένας : ο ταχυδρόμος!

 

Αφηγητής 8 : Πώς λαχταρούσαν τον ερχομό του! Σαν μάννα εξ ουρανού τον περίμεναν!

 

Αφηγητής 7 : Και κάθε του γράμμα ήταν βάλσαμο στην καρδιά των γυναικών που περίμεναν τους άντρες τους, τα αδέρφια τους, τον πατέρα τους!

 

Αφηγητής 8 : Κι ο ταχυδρόμος σαν να ακούγεται από μακριά και σήμερα!  Να τος! Πλησιάζει τη φτωχή γειτονιά!

 

Γυναίκα 2 : Πού είναι ο ευλογημένος; Άργησε πάλι!

 

Γυναίκα 3 : Να! Έρχεται! Επιτέλους!

 

Γυναίκα 2 : Άντε, χριστιανέ μου, πού ήσουν;

 

Ταχυδρόμος : Πείτε και μια καλημέρα, βρε κοπέλες! Τόσα γράμματα έχω μοιράσει από το πρωί! Και μηχάνημα να ήμουν, θα σταματούσα για να μην καώ!

 

Γυναίκα 3 : Άσε τα λόγια και δώσε κανένα γράμμα, αν έχεις!

 

Ταχυδρόμος : Κάτσε να σας τα δώσω γιατί θα με φάτε! Ορίστε, το δικό σου και το δικό σου!

 

Γυναίκα 1 : Για εμένα και τη Μυρτώ δεν έχεις τίποτα;

 

Γυναίκα 4 : Η Μυρτώ, από τότε που σκοτώθηκε στη μάχη ο Θανάσης, υπηρετεί ως αδελφή – νοσοκόμα στον Ερυθρό Σταυρό.

 

Γυναίκα 5 : Στην πρώτη γραμμή το Μετώπου βρίσκεται!

 

Γυναίκα 4 : Αχ, κρίμα το παλικάρι! Νέος άνθρωπος.

 

Γυναίκα 5 : Τουλάχιστον ο άντρας της είναι ακόμα ζωντανός.

 

Γυναίκα 4 : Όλες χάσαμε δικούς μας ανθρώπους στον πόλεμο.

 

Γυναίκα 5 : Μακάρι   η Παναγιά να έχει καλά όλα τα παλικάρια μας! Κάθε μέρα ανάβω το καντηλάκι και προσεύχομαι!

 

ΌΛΟΙ ΜΑΖΙ : Μακάρι!

 

(Σταυροκοπιούνται και καθεμιά κοιτάζει το γράμμα της)

 

 

 

 

 

 

 

ΣΚΗΝΗ 6^η

 

(Επιστρέφουμε στην αυλή σήμερα. Ο παππούς, η γιαγιά κι ο θείος μαζί με τον Ηλία βρίσκονται στην αυλή)

 

 

Αφηγητής 1 : Το 7^ο Σύνταγμα πολέμησε σχεδόν σε όλες τις μεγάλες μάχες!  

 

Αφηγητής 2 : Σαμαρίνα, Δίστρατο, Σμόλικας, Κλεισούρα, είναι μερικοί από τους τόπους που τα όπλα του στεφανώθηκαν με τις δάφνες της νίκης!

 

Αφηγητής 3 : Οι Αλπινιστές της Μεραρχίας Τζούλια, οι καλύτεροι στρατιώτες του Μουσολίνι, βρήκαν το μάστορά τους από τον παππού και τους φίλους του!

 

Αφηγητής 4 : Η ιαχή «Αέρα!» θα αντηχεί για πάντα στα βουνά της Πίνδου!

 

Αφηγητής 1 : Και, καθώς τελειώνει η εξιστόρηση των γεγονότων από τον παππού, ο Ηλίας επανέρχεται στην πραγματικότητα.

 

Ηλίας : Αυτά συνέβησαν στον πόλεμο του Σαράντα, παππού;

 

Παππούς : Ναι, παιδί μου. Αυτά.

 

Ηλίας : Και δεν μετάνιωσες, παππού, που πολέμησες τότε;

 

Θείος Νίκος: Βρε, μετανιώνει ποτέ κανείς, όταν κάνει το σωστό;

 

Ηλίας : Και είναι σωστός ο πόλεμος;

 

Γιαγιά : Ο πόλεμος, παιδί μου, δεν είναι καλό πράγμα. Όμως καμιά φορά είναι αναγκαίος, όταν κανείς  θέλει να βλάψει τα παιδιά σου, τους γονείς σου, τον τόπο σου.

 

Ηλίας : Κι από τότε τους μισούμε τους Ιταλούς;

 

Παππούς : Χαχαχαχα! Όχι, παιδί μου! Ούτε και τότε τους μισούσαμε! Δεν τους πολεμήσαμε από μίσος γι’ αυτούς αλλά από αγάπη στην πατρίδα μας και τη λευτεριά μας!

 

Ηλίας : Και ο αδερφός σου, ο Θανάσης, παππού; Αυτός τώρα τους μισεί;

 

Θείος Νίκος: Όχι, Ηλία μου! Ακόμα κι από εκεί που βρίσκεται ο Θανάσης είμαι σίγουρος ότι τους έχει συγχωρέσει!

 

Ηλίας : Γιαγιά, κράτησες την υπόσχεσή σου; Τον φρόντισες τον βασιλικό του;

 

Γιαγιά : Ναι, καλό μου. Άντε τώρα να διαβάσεις το ρόλο σου και πες στην μεγάλη σου αδελφή, τη Βασιλική, να σε βοηθήσει να τα μάθεις όλα καλά, όπως ταιριάζει στη μεγάλη γιορτή!

 

 

Τ Ε Λ Ο Σ