Για να κατεβάσετε σε μορφή WORD το θεατρικό πατήστε εδώ.
Σεβασμιότατε,
Αξιότιμοι κύριοι εκπρόσωποι των Τοπικών Αρχών,
Κυρίες και Κύριοι,
Αγαπητά μας παιδιά
Συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ για να τιμήσουμε την ιστορική επέτειο της 7ης Μαρτίου 1948, την ιστορική ημέρα κατά την οποία σύμπας ο ελληνισμός πανηγύρισε την πολυπόθητη ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου στο ελληνικό κράτος.
Η ημερομηνία της 7η Μαρτίου αποτελεί το σύμβολο της δικαίωσης των αγώνων και των θυσιών του μαρτυρικού Δωδεκανησιακού λαού απέναντι στον Τούρκο, τον Ιταλό και τον Γερμανό κατακτητή.
Τα Δωδεκάνησα είναι μια μικρή περιοχή του παγκόσμιου χάρτη με πλούσια ωστόσο πολιτιστική και πολιτισμική ιστορία και προσφορά.
Οι πρώτοι ιστορικά καταγεγραμμένοι κάτοικοι των δωδεκανησιακών χωμάτων ήταν οι Τελχίνες. Τους Τελχίνες διαδέχτηκαν οι Αχαιοί, κατόπιν οι Δωριείς, οι Βυζαντινοί και οι λοιποί προγονικοί των σύγχρονων Ελλήνων λαοί. Βέβαια, η εξαιρετική γεωστρατηγική θέση της Δωδεκανήσου, η οποία είναι ένα σπουδαιότατης σημασίας σταυροδρόμι των εμπορικών οδών που συνδέουν την Ελλάδα και την Ευρώπη με την Ασία και την Αφρική, έφερε τον ντόπιο ελληνικό πληθυσμό αντιμέτωπο με πλήθος επίδοξων κατακτητών και επιδρομέων που θέλησαν να κατακτήσουν και να λεηλατήσουν το φυσικό και οικονομικό πλούτο της περιοχής.
Παρ’ όλες τις αντιξοότητες που αντιμετώπισαν οι Έλληνες για τη διατήρηση των νησιών υπό την κατοχή τους, τους αγώνες και τις μάχες που διεξήγαγαν ενάντια στους εισβολείς κάθε προέλευσης, ο τόπος διατήρησε στο διηνεκές του χρόνου την ελληνικότατη πολιτική, πολιτισμική και φυλετική του ταυτότητα.
Στα Δωδεκάνησα έζησαν, και λάμπρυναν με την παρουσία τους όλον τον κόσμο, σπουδαίες προσωπικότητες που ωφέλησαν τα μέγιστα την ανθρωπότητα. Ο Κλεόβουλος ο Ρόδιος, ένας από τους επτά σοφούς της αρχαιότητας, ο Διαγόρας, ο ξακουστός ολυμπιονίκης, ο Ιπποκράτης, ο Πρύτανης της Ιατρικής και ο Εύδοξος, ο σπουδαίος αστρονόμος και γεωγράφος, είναι λίγοι, οι επιφανέστεροι ίσως, εξ αυτών των σημαντικών προσωπικοτήτων. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι Έλληνες τεχνίτες ήταν αυτοί που έχτισαν τον περίφημο Κολοσσό της Ρόδου, ένα από τα Επτά Θαύματα του Αρχαίου Κόσμου.
Παρόλαυτα χρειάστηκαν περισσότερα από 120 χρόνια σκλαβιάς για να μπορέσουν τα Δωδεκάνησα να αναπνεύσουν μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες τον καθαρό αέρα της Ελευθερίας και σε αυτό, είναι η αλήθεια, δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών.
Οι Δωδεκανήσιοι έδωσαν το δυναμικό παρόν στο προσκλητήριο μάχης της όταν η πατρίδα καλούσε τα παιδιά της στα όπλα! Συμμετείχαν σε όλες τις πολεμικές προσπάθειες του Ελληνισμού να απαλλαγεί από τα τυραννικά δεσμά ανατολικής ή δυτικής προέλευσης. Πρώτη η Δωδεκάνησος συνέδραμε με τα καράβια και τους γενναίους άνδρες της την Επανάσταση του Γένους και πρώτη απ’ όλους γεύτηκε τις συνέπειες της επιλογής της. Η Κάσος, το μικρό και μαρτυρικό αυτό νησί του Αιγαίου, κυριολεκτικά πνίγηκε στο αίμα, μη μπορώντας να αντισταθεί στις τουρκοαιγυπτιακές ορδές.
Μερικές δεκαετίες αργότερα οι Δωδεκανήσιοι ενίσχυσαν τους αγώνες για την απελευθέρωση της Ηπείρου, της Μακεδονίας και της Δυτικής Θράκης προσφέροντας την ίδια τους τη ζωή για την απελευθέρωση των αλύτρωτων πατρίδων.
Με το ξέσπασμα του ελληνοιταλικού πολέμου οι Δωδεκανήσιοι συνέδραμαν εθελοντικά τον αγώνα του Έθνους με χιλιάδες στρατιώτες…. Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι ο πρώτος νεκρός Έλληνας αξιωματικός του ελληνοιταλικού έπους ήταν ο Αλέξανδρος Διάκος από τη Χάλκη. Δεν είναι τυχαίο ακόμη ότι από τα πρώτα χώματα που απελευθέρωσαν οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις ήταν τα Δωδεκανησιακά!
Η ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου υπήρξε το αποτέλεσμα των συνεχών και αιματοβαμμένων προσπαθειών του ελληνικού λαού, ιδιαίτερα δε των ίδιων των Δωδεκανησίων, οι οποίοι πλήρωσαν με το αίμα τους την αγάπη τους για την ελευθερία και την πίστη τους στα ελληνικά ιδεώδη. Ιδιαίτερα ο αγώνας έναντι των Ιταλών αποκτά διαφορετική σημασία γιατί οι Ιταλοί δεν είχαν ως τελικό στόχο την κατάκτηση και την οικονομική εκμετάλλευση της Δωδεκανήσου αλλά την ουσιαστική αφελληνοποίησή της. Οι Ιταλοί πολέμησαν τις δομές και τις αξίες των Ελλήνων, επέβαλλαν ως υποχρεωτική την ιταλική γλώσσα στα σχολεία, πολέμησαν τον ελληνικό πολιτισμό και επιδίωξαν να αλλιώσουν το πολιτισμικό και ιστορικό χαρακτήρα της περιοχής. Ευτυχώς για εμάς, απέτυχαν! Ή καλύτερα… εμείς τους κάναμε να αποτύχουν!
Στις 10 Φεβρουαρίου 1947 η δικαίωση των αγώνων των Δωδεκανησίων αποκτά και τυπική υπόσταση με την υπογραφή της Συνθήκης των Παρισίων. Τα Δωδεκάνησα είναι και επίσημα ελληνική γη!
Στις 7 Μαρτίου 1948 η ελληνική σημαία μπορεί πλέον να κυματίζει υπερήφανη στα ελεύθερα δωδεκανησιακά χώματα, δείχνοντας σε όλο τον κόσμο ότι τα ιδανικά των Ελλήνων δε χαρίζονται, κερδίζονται!
Ωστόσο η σημερινή μέρα είναι μια καλή ευκαιρία να θυμηθούμε πόσο μεγάλη ήταν η προσφορά της Ελλάδας στον αγώνα της Δημοκρατίας ενάντια στο Φασισμό και στο Ναζισμό και πόσο μικρό ήταν το αντάλλαγμα της προσφοράς αυτής… Η Ελλάδα μας, μια χώρα που βούτηξε τα παλικάρια της στο αίμα για να μπορούν οι επόμενες γενιές των ανθρώπων να αναπνέουν ελεύθερα, αποκόμισε ως εδαφικά οφέλη μόνο τα Δωδεκάνησα. Οι Σύμμαχοι, οι Γάλοι, οι Άγγλοι, οι Αμερικανοί και οι Σοβιετικοί, αν και πολλές φορές αναγνώρισαν τη συμβολή της Ελλάδας στον αγώνα, όταν έφτασε η ώρα της μοιρασιάς, μας έδειξαν το προδοτικό, αδίστακτο πρόσωπό τους.
Περιοχές ελληνικότατες όπως η Βόρειος Ήπειρος, η Κύπρος και κάποια από τα εδάφη της νότιας Βουλγαρίας παρέμειναν στα χέρια των αντιπάλων μας γιατί απλά οι Σύμμαχοι έκριναν ότι δεν χρειαζόταν να υποστηρίξουν τα ελληνικά αιτήματα καθώς δε θα αποκόμιζαν κανένα όφελος από αυτήν. Ιδιαίτερα προκλητική ήταν η στάση της Σοβιετικής Ένωσης η οποία στις 25 Απριλίου 1946, στο συμβούλιο των Υπουργών Εξωτερικών των Συμμάχων δια του εκπροσώπου της αρνήθηκε επί του παρόντος την προσάρτηση της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα γιατί εκ των υστέρων αποδείχτηκε ότι την είχε υποσχεθεί ως δώρο στους Τούρκους για την…. ουδέτερη στάση τους στον πόλεμο! Αυτή ήταν η αμοιβή της Ελλάδας για τη συμμετοχή της στον πόλεμο : η προδοσία! Μια προδοσία που ευτυχώς δεν ολοκληρώθηκε, έστω και αν κάποιοι, ακόμα και «συμπατριώτες μας» προσπάθησαν πολύ για αυτό.
Η 7η Μαρτίου είναι μια μέρα που δείχνει σε όλους μας ότι τίποτα δε μας χαρίστηκε και δε θα μας χαριστεί ποτέ! Συμβολίζει όχι μόνο την ένωση της Δωδεκανήσου με τη μητέρα πατρίδα αλλά όλους τους αγώνες που χρειάστηκαν για να επιτευχθεί αυτό, όλες τις θυσίες που χρειάστηκε να προσφέρουν οι Έλληνες στο βωμό της ελευθερίας και όλους τους αγώνες που πρόκειται να πραγματοποιήσουμε εμείς, ο καθένας από το δικό του μετερίζι, για να μπορέσουμε να κρατήσουμε αυτό το κομμάτι γης ελεύθερο και ελληνικό.
Πάνω απ’ όλα το μήνυμα της 7ης Μαρτίου είναι ένα: Δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε ότι δεν πρέπει να ξεχάσουμε!
Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να δικαιώσουμε τους ανθρώπους που επέλεξαν να προσφέρουν και τη ζωή τους ακόμα για να μπορούμε εμείς σήμερα να είμαστε ελεύθεροι.
ΖΗΤΩ ΤΑ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΑ!
ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου